De gunfactor

Twee weken geleden had ik in mijn Digitale oogst een kleine vermelding voor het nieuwste project van Marcel van Driel: Nachtmerrieman. Na vele kinderboeken geschreven te hebben, is hij nu toe aan iets anders: een thriller. En omdat een schrijver bijna nooit kan leven van de boekverkoop (of, in dit specifiekere geval: van het voorschot dat hij zou krijgen), maar het hem vele weken tot maanden werk zal gaan kosten om er een goed verhaal van te maken, bedacht hij zich dat hij mogelijk op een andere manier aan een grotere voorfinanciering zou kunnen komen, om zo met een gerust hart (en veel meer tijd om er echt iets goeds van te maken) aan het schrijven te gaan beginnen. De manier die hij gekozen heeft, is crowdfunding. 

Crowdfunding is niet nieuw. Sterker nog, het bestaat al sinds er kerken zijn (die gaan al eeuwen rond voor een collecte onder hun volgelingen). Toch is crowdfunding helemaal hot en happening op dit moment. Het bekendste voorbeeld daarvan is het Pebble-horloge, dat via crowdfundings-site Kickstarter ruim 100 keer zo veel geld ophaalde als ze nodig hadden: meer dan 10 miljoen dollar! Het mooie van crowdfunding anno nu, is dat je iedereen kunt bereiken. Je bent niet meer beperkt tot de bezoekers van je kerk, of de reikwijdte (en tijd) van je persoonlijke netwerk die je één voor één langs moet gaan. Dankzij het internet kun je de hele wereld bereiken en is een niche opeens zo klein niet meer. Het enige wat je moet hebben, is een goed idee.

Nou ja, dat is wat mij betreft niet het enige. De reden dat ik deze blogpost schrijf, en het niet heb gelaten bij die ene vermelding in de Digitale oogst, is omdat er bij Marcel iets anders meespeelt: een gunfactor. Dit, in tegenstelling tot een vergelijkbaar project van een hele grote naam, die er heel succesvol mee was, maar waar ik totaal niet over te spreken was. Omdat het niet echt aanvoelde. Ben je een grote naam, dan heb je al vele volgers (of fans), en weet je die ook te bereiken. Dan is het niet zo moeilijk om een bak geld binnen te slepen. Sterker nog, dan is een dergelijke operatie niet eens nodig, maar misplaatst: 'kijk mij eens succesvol zijn.' Bij Marcel is dat echter anders. Hij wil leven van zijn schrijfwerk, en hij blijft zichzelf keer op keer vernieuwen en verbeteren.

De manier waarop hij bezig is met het geld binnen halen, werkt aanstekelijk. Je wilt weten hoe ver hij nu is en hoeveel mensen erbij gekomen zijn om hem te steunen. En je zit eigenlijk te wachten op het bericht dat hij genoeg geld heeft binnengeharkt. Want het is alles of niets. Haalt hij de 100% niet, dan krijgt hij niks (hij zit nu op 64%).

Eigenlijk heb ik maar één klein kritiekpuntje op dit project, en dat is wat je terug kunt krijgen wanneer je een groter bedrag doneert. Daar zit namelijk een mogelijke valkuil in (voor de kwaliteit van het boek), wanneer je 250 euro of meer doneert. Je kunt met je eigen naam in het boek komen, of met die van je bedrijf (inclusief een positieve beschrijving). Het eerste is onschuldig, al ben ik benieuwd wat er zou gebeuren als 200 man die optie inkopen ;-). Het tweede is echter een lastige. Die ruikt naar een advertorial. En dat is net woord voor reclame. En hoe schrijf je dat zó in het verhaal, dat het compleet natuurlijk voelt? Maar, zoals menigeen weet, denk ik liever en kansen en mogelijkheden, en zie ik dit, na het behalen van het benodigde bedrag, als de grootste uitdaging. Ik blijf het in ieder geval met grote interesse volgen!